Το χρέος του δημοσιογράφου…

Γράφει η Βασιλική Γ. Δάρρα, Φιλόλογος – Γλωσσολόγος, εκπαιδευτικός, εκδότρια, συγγραφέας

Όταν τον Φεβρουάριο του 1998 κυκλοφόρησα το πρώτο έντυπο φύλλο της «Φωνής των Δερβενοχωρίων», κανείς δεν με είχε προϊδεάσει για όσα θα ακολουθούσαν. Πίστευα ότι μια τέτοια κίνηση θα είχε ευρεία αποδοχή και θα έφερνε τον τόπο μας ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό. Όμως ο κόσμος στα Δερβενοχώρια δεν ήταν έτοιμος για τον Τύπο, επειδή ζούσε (και ζει) τουλάχιστον 150 χρόνια πίσω, μέσα στην άγνοια και τον σκοταδισμό. Το 99% των κατοίκων ήταν (και είναι) άνθρωποι αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι (ας μην το συγχέουμε με το αγράμματοι), κουτοπόνηροι, αδιάφοροι και συμφεροντολόγοι. Αυτά που έγραψα ως οπαδός της αλήθειας, κατήγγειλα, τόνισα και αγωνίστηκα να διορθώσω όλα αυτά τα χρόνια έγιναν θέμα συζήτησης σε σπίτια και καφενεία και αντιμετωπίστηκαν ποικιλοτρόπως. Με συγκατάβαση, εχθρότητα (αν τους αφορούσαν), προσποιητή αποδοχή, επαίνους και αδιαφορία. Ήταν τέτοια η έλλειψη κρίσης των ανθρώπων, που πολλές φορές κατηγορούσαν και εχθρεύονταν εμένα και την εφημερίδα για τα «κακώς κείμενα» που κατήγγειλα προσπαθώντας να τους ενημερώσω και να τους αφυπνίσω και όχι αυτούς που τα προκαλούσαν ή τα έκαναν. Δέχτηκα επιθέσεις, λεκτικές και πρακτικές. Ένας τσοπανάκος, εκεί που έβοσκε τα γιδοπρόβατα, αποφάσισε ότι είναι Mega πολιτική προσωπικότητα και ήρθε η ώρα να σώσει τον τόπο, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει εφημερίδα και κριτική! Εξαγριωμένος, σχεδόν τράκαρε το αμάξι μου, είχε πρόθεση να χειροδικήσει και με έβρισε αδιάντροπα επειδή σχολίασα την άγνοια, την υπεροψία που προέρχεται από την αμάθεια και αυτά που θεώρησα ότι ήταν λάθος επιλογές του στα κοινά. Κι εδώ να προσθέσω ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα με την προσωπική ζωή κανενός, μόνο με τις πράξεις του στον κοινό πολιτικό βίο!

Αρνητές της κριτικής

Οι εκάστοτε κυβερνώντες του τόπου (οι κοινοτάρχες αρχικά, οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι όταν γίναμε Δήμος Δερβενοχωρίων, οι ελάχιστοι δημοτικοί σύμβουλοι – τελευταίος τροχός της αμάξης – όταν μας έβαλαν ανερώτητα στον σωρό του Δήμου Τανάγρας) δεν γνώριζαν τι σημαίνει κριτική και δεν μπορούσαν να την κατανοήσουν ή να την αποδεχτούν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1998 μέχρι σήμερα! 24 χρόνια μετά, οι απλοί πολίτες συνεχίζουν να είναι αδιάφοροι και οι δημοτικοί άρχοντες πεισματικοί αρνητές της κριτικής. Ακόμα και ο σπουδαιότερος και πιο μορφωμένος άνθρωπος που γνωρίζω και διετέλεσε πρώτος Δήμαρχος Δερβενοχωρίων, ο κ. Σ. Αδάμ (με σπουδαιότατο έργο στο στήσιμο του νέου τότε Δήμου) ήταν αρνητικός στην κριτική. Φανταστείτε τι γινόταν με τους υπόλοιπους… Όλοι ήθελαν να κάνουν διάφορα, νόμιμα ή παράνομα, σωστά ή λαθεμένα και κανένας να μην τα κρίνει, κανένας να μην τα αποκαλύψει και τίποτα να μην δει το φως της δημοσιότητας. Ήθελαν τον κόσμο που τους είχε ψηφίσει για να τον εκπροσωπούν να μην ξέρει τίποτα για τα θέματα του τόπου του και κυρίως να μην έχει άποψη. Νόμιζαν ότι από την στιγμή που εκλέχθηκαν πήραν και «θεία χάρη» ή το «αλάθητο του Πάπα» και έχουν μόνο δικαιώματα να κάνουν ό, τι θέλουν χωρίς να πρέπει να απολογηθούν. Χωρίς να αποκαλύπτει κανείς τις πράξεις τους. Όλα στο σκοτάδι και την λησμονιά. Το θλιβερότερο όλων όμως είναι ότι, η ανυπαρξία κρίσης και η κουτοπονηριά ωθούσαν τελικά στο να κατηγορείται η εφημερίδα που απλά αποκάλυπτε τα ευτράπελα και όχι αυτοί που τα έκαναν!

Χορηγοί και… τζαμπατζήδες!

Η εφημερίδα κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή για τουλάχιστον 15 χρόνια, με μεγάλο κόστος, το οποίο πλήρωνα εξ ιδίων πόρων, αφού από τους κατοίκους που την μοίραζα μία μία στα σπίτια τους δεν έδωσε ποτέ και κανένας συνδρομή. Από τους πολιτικούς του τόπου εισέπραξα μία φορά, τα πρώτα χρόνια έκδοσης της εφημερίδας, μια και μοναδική ετήσια συνδρομή από τον κ. Χρ. Πέτρου και ένα μικρό ποσό από τον κ. Κλεάνθη Παναγιωτίδη. Από κανέναν άλλον! Οι περισσότεροι από τους διαφημιζόμενους ήταν τζαμπατζήδες και δεν πλήρωσαν για τις διαφημίσεις τους ποτέ (πρατήριο Μπουραντάς, είδη κιγκαλερίας Β. Ίσσαρης, φούρνος Σταμάτη κλπ κλπ κλπ), εκτός από τον μεγάλο μου χορηγό, τον σπουδαίο άνθρωπο και επιχειρηματία, κ. Σπύρο Γκίκα (δεν είναι τυχαίο που εξελίχθηκε σε βιομήχανο), ο οποίος πάντα είναι παρών στις ανάγκες της εφημερίδας, τον κ. Σ. Αντωνίου, που έχει τα ωραιότερα κρασιά της Ελλάδας και είναι από τους λίγους καλλιεργημένους και σκεπτόμενους Δερβενοχωρίτες, τον κ. Γ. Γεώργα, (Κύριος με Κ κεφαλαίο) που έχει την εκλεκτότερη ταβέρνα των Δερβενοχωρίων και διοργανώνει επικά γλέντια για τις χαρές όλων, τον Στ. Πανουργιά και τον Ντ. Βόγγλη. Στο «βαρύ πυροβολικό» των χορηγών της εφημερίδας ανήκει η βιομηχανία EXTRACO τα δύο τελευταία χρόνια και πρόσφατα η τεχνική εταιρία «Κάδμος». Επίσης, η εφημερίδα στηρίζεται από έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη, αλλά σέβομαι το γεγονός ότι θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. Στο πολιτικό παρόν, πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στον Δήμαρχό μας, κ. Β. Περγάλια, ο οποίος στηρίζει αδιάλειπτα την εφημερίδα και είναι ο ΜΟΝΟΣ που δεν έχει διαμαρτυρηθεί ΠΟΤΕ για την κριτική που του έχει ασκηθεί τα τελευταία χρόνια, δείχνοντας το υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας και καλλιέργειας που διαθέτει! Ιδιαίτερο ευχαριστώ οφείλω στον κ. Γ. Γκίνη, ο οποίος στήριξε και στηρίζει την εφημερίδα και δεν αρνείται την κριτική, θεωρώντας ότι ακόμα και η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση! Respect! Θερμά ευχαριστώ στην κα Μ. Νίκα, Πρόεδρο της ΔΗ.ΚΕΤ, που στηρίζει την εφημερίδα με την προβολή των δράσεών της σ’ αυτήν!

Η εφημερίδα εκδίδεται πλέον ηλεκτρονικά από το 2016. Το κόστος έκδοσης είναι μικρότερο από το έντυπο, αλλά όχι μικρό. Η εφημερίδα ονομάζεται πλέον «Η Φωνή των Δερβενοχωρίων & του Δήμου Τανάγρας», https://fonidervenochoriondotcom.wordpress.com, είναι ημερήσια και κυκλοφορεί σε πανελλαδικό επίπεδο. Καλύπτει ειδησεογραφία κυρίως του Δήμου μας, της Βοιωτίας, της Δ. Αττικής, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, αλλά και κάθε είδηση της επικαιρότητας. Διαθέτει σελίδα στο Facebook, https://www.facebook.com/foni.ton.dervenoxorion και κάθε είδηση έχει χιλιάδες αναγνώστες με βάση επίσημα στατιστικά στοιχεία.

Οι Στρουθοκάμηλοι

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με πάθος με τα κοινά, γράφω άρθρα για διάφορα θέματα και κρίνω (άλλοτε σωστά κι άλλοτε λάθος) είναι ότι οι τοπικοί δημοτικοί άρχοντες λειτουργούν σαν στρουθοκάμηλοι!!! Γράφεται κάτι που τους αφορά και αντί να απαντήσουν, να πουν την άποψή τους, να αντικρούσουν ένα άρθρο, μια άποψη, μια κριτική, αυτοί «αδιαφορούν». Κάνουν σαν να μην υπάρχει το άρθρο ή σαν να μην τους αφορά. Περιμένουν να ξεχαστεί ή λένε κάτι πικρόχολο στα καφενεία για την εκδότρια και το θέμα έχει τελειώσει. Αυτή είναι η παιδεία τους γιατί φυσικά έγιναν πολιτικοί από σπόντα, για την «δόξα», για να εξυπηρετήσουν μικροσυμφέροντα ή να πάρουν ένα μισθουδάκι και όχι γιατί το άξιζαν ή είχαν τα προσόντα για να πετύχουν ή ενδιαφέρονταν για τον τόπο. Εκλέχθηκαν επειδή παρακάλεσαν ή είχαν μεγάλο σόι, ή πλήρωσαν τα γνωστά λιγούρια ή απείλησαν όσους μπορούσαν ή εκβίασαν όπου τους έπαιρνε κλπ. Αυτοί οι πολιτικοί στρουθοκάμηλοι λειτουργούν ύπουλα και υποκριτικά. Παριστάνουν ότι η εφημερίδα δεν υπάρχει, αλλά την φοβούνται και εχθρεύονται την αρθρογράφο και προσπαθούν με άλλους τρόπους να την βλάψουν, σε προσωπικό επίπεδο λόγου χάρη… Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πολιτικό σκουπίδι (αλλά και σκουπιδάνθρωπο στην ψυχή) του τόπου μας που κατηγορούσε την δουλειά που ασκώ εκτός εφημερίδας για να με εκδικηθεί που ξεμπρόστιασα την ανικανότητα και την αγραμματοσύνη του και τις κινήσεις που έκανε για να την χάσω!

Στα βήματα του Πολύβιου

Αυτό που θέλω να πω λοιπόν είναι ότι αν πρέπει να κατηγορηθεί κάποιος είναι αυτοί που κάνουν τα πολιτικά ατοπήματα και τις λαμογιές και όχι η εφημερίδα. Η εφημερίδα έχει χρέος να τα καταδείξει από όπου κι αν προέρχονται.

Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης (περ. 200-118 π.Χ.) είναι ο σημαντικότερος ιστορικός της ελληνιστικής εποχής. Θα μπορούσαμε πολύ απλοϊκά να τον χαρακτηρίσουμε «δημοσιογράφο» της εποχής του, επειδή κατέγραφε τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα στον τόπο του. Θέλοντας να τονίσει πόσο αντικειμενικός πρέπει να είναι ο ιστορικός (διαχρονικά και ο σημερινός δημοσιογράφος) κατά την παρουσίαση των γεγονότων, γράφει στην αρχή του έργου του τα εξής:

«Ἐν μὲν οὖν τῷ λοιπῷ βίῳ τὴν τοιαύτην ἐπιείκειαν ἴσως οὐκ ἄν τις ἐκβάλλοι· καὶ γὰρ φιλόφιλον εἶναι δεῖ τὸν ἀγαθὸν ἄνδρα καὶ φιλόπατριν καὶ συμμισεῖν τοῖς φίλοις τοὺς ἐχθροὺς καὶ συναγαπᾶν τοὺς φίλους· ὅταν δὲ τὸ τῆς ἱστορίας ἦθος ἀναλαμβάνῃ τις, ἐπιλαθέσθαι χρὴ πάντων τῶν τοιούτων καὶ πολλάκις μὲν εὐλογεῖν καὶ κοσμεῖν τοῖς μεγίστοις ἐπαίνοις τοὺς ἐχθρούς, ὅταν αἱ πράξεις ἀπαιτῶσι τοῦτο, πολλάκις δ’ ἐλέγχειν καὶ ψέγειν ἐπονειδίστως τοὺς ἀναγκαιοτάτους, ὅταν αἱ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἁμαρτίαι τοῦθ’ ὑποδεικνύωσιν. Ὥσπερ γὰρ ζώου τῶν ὄψεων ἀφαιρεθεισῶν ἀχρειοῦται τὸ ὅλον, οὕτως ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα.»

Μετάφραση

«Στην καθημερινή του λοιπόν ζωή ίσως κάποιος  δε θα μπορούσε να αποβάλει αυτού του είδους την εύνοια προς γνωστούς και φίλους. Γιατί πράγματι ο ενάρετος άνδρας πρέπει να αγαπά τους φίλους και την πατρίδα του και να μισεί τους ίδιους εχθρούς που μισούν και οι φίλοι του και να αγαπά τους φίλους τους. Όταν, όμως, επωμίζεται κανείς το χρέος του ιστορικού, πρέπει να τα ξεχάσει όλα αυτά και πολλές φορές να επαινεί και να τιμά με τους μεγαλύτερους επαίνους τους εχθρούς του, όταν οι πράξεις τους απαιτούν αυτό, και πολλές φορές να ελέγχει και να κατηγορεί κατά τρόπο αισχρό του στενούς συγγενείς , όταν τα σφάλματα στις πράξεις τους το υποδεικνύουν. Γιατί, όπως ακριβώς, όταν ένας ζωντανός οργανισμός χάσει τα μάτια του, αχρηστεύεται ολόκληρος, έτσι, αν λείψει η αλήθεια από την ιστορία, ό,τι απομένει από αυτήν καταντά ανώφελο διήγημα.»

Φταίνε αυτοί που τα κάνουν κι όχι αυτός που τα γράφει!!!

Για να μιλήσω με παραδείγματα: Τσοπανάκος – πολιτικός έκανε εταιρία και του ανατέθηκαν δημόσια έργα. Φταίει η εφημερίδα που θα το αποκαλύψει ή αυτός που το έκανε κι αυτοί που τον βοήθησαν; Γεωργοί και τσοπαναραίοι διεκδίκησαν θέσεις στα πολιτικά αποκλειστικά και μόνο για να βολέψουν τις γυναίκες, τις αδερφές, τις ανιψιές, τις νύφες, τους γιους, τις κουμπάρες και πάει λέγοντας στον Δήμο, σε δημόσια πόστα και αλλού. Φταίει η εφημερίδα που θα τους ξεμπροστιάσει ή αυτοί που τα έκαναν; Πολιτικοί ρεμπεσκέδες έστησαν κ@λο σε υπαλλήλους για να τύχουν ευνοϊκής μεταχείρησης στη διάρκεια της θητείας τους και ως αντάλλαγμα βόλεψαν την φαμίλια τους σε θεσούλες που δεν άξιζαν. Η εφημερίδα φταίει που γίνονται τέτοιες συναλλαγές ή αυτοί που τις έκαναν; Πολιτικά λαμόγια πούλησαν τον τόπο μας στους «ανεμοφαγάδες» για να αποκομίσουν τεράστιες μίζες, ισόβιο και αφορολόγητο μισθό, θέσεις εργασίας για τα τσιράκια τους και σκασίλα τους για τον τόπο και τους κατοίκους του. Η εφημερίδα φταίει που τα αποκαλύπτει και κάποιοι κόβουν την καλημέρα στην εκδότρια ή αυτοί οι ξεδιάντροποι που τα κάνουν; Ο αγράμματος κ. Μονόβολος, που θεωρεί εαυτόν μεγάλο λαμόγιο και το προβάλλει με καμάρι, πήρε ένα τεράστιο ποσό που θα έπρεπε να διατεθεί για τις ανάγκες του τόπου για να κάνει την «πάπια» στην τοποθέτηση νέων ανεμοτεράτων. Δεν θα τα δείτε ποτέ γιατί μάλλον τα έχει ήδη επενδύσει… Υπάρχουν στοιχεία για τις λαμογιές. Φταίει η εφημερίδα όταν τις αποκαλύψει ή αυτός που τις έκανε; Κάποιοι εκμεταλλεύονται δημόσιους χώρους και δημόσιους δρόμους με την ανοχή των ψευτο-πολιτικών μας. Φταίει η εφημερίδα που με βάση καταγγελίες γράφει το ανάλογο άρθρο; Δικαιολογούνται οι βρισιές από τους εκμεταλλευτές εναντίον της εκδότριας; Ατέλειωτη η λίστα μ΄ αυτούς που πούλησαν τον τόπο στον Τιτάνα για να βολέψουν ένα δυο ψηφοφόρους τους στον… προθερμαντή και να εκλεγούν ξανά, αυτούς που έφαγαν και τρώνε από τον δημόσιο κορβανά με δέκα μασέλες γιατί δεν τους φτάνουν όσα έχουν και θέλουν κι άλλα, αυτούς που πολιτεύονται για να βολέψουν το σόι τους και δεν ντρέπονται μετά να βγουν στο καφενείο κι άλλους που ασχολούνται με την πολιτική αντί για το κοπάδι τους προκαλώντας άπειρα δεινά στον τόπο.

Υπάρχουν και καλοί!

Θα μου πείτε… όλοι όσοι γίνονται δημοτικοί άρχοντες είναι άχρηστοι και λαμόγια; Όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις και να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη από την ενασχόληση με τα κοινά; Θα σας απαντήσω! Όχι όλοι! Υπάρχουν και κάποιοι που αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, που είναι ιδεολόγοι, που ενδιαφέρονται για το καλό του τόπου και «σκίζονται» για τις ανάγκες των κατοίκων και θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν ως φωτεινό παράδειγμα ή ως εξαίρεση στον κανόνα. Πολλοί παλιοί κοινοτάρχες δικαιούνται τα εύσημα για την ανιδιοτελή προσφορά τους στα Δερβενοχώρια και θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τον κ. Ε. Μίχα. Από τους νεότερους έχω ξεχωρίσει τον αντιδήμαρχο, κ. Ν. Πέτρου, ο οποίος είναι πάντα παρών σε όλες τις ανάγκες των δημοτών των Δερβενοχωρίων και αγωνίζεται ακούραστα για το καλό και την ευημερία του τόπου. Υπάρχουν κι άλλοι – ευτυχώς – γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μετακομίσουμε!

Το πορτάκι και οι στρουθοκάμηλοι!

Το τελευταίο άρθρο της εφημερίδας αφορούσε στο πορτάκι που άνοιξε πρόσφατα στην νότια πλευρά του σχολείου της Πύλης και που, σύμφωνα με καταγγελίες, εξυπηρετεί τα συμφέροντα του παρακείμενου φούρνου, ο οποίος κατά τύχη ανήκει στον αντιδήμαρχο, κ. Σταμάτη. Επίσης, έκανε αναφορά στην ολιγωρία των αρμοδίων να προκηρυχθεί διαγωνισμός για την ανάθεση του σχολικού κυλικείου χρόνια τώρα. Όλα αυτά γράφτηκαν με βάση καταγγελίες των πολιτών και αναγνωστών της εφημερίδας και έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Σας πληροφορώ ότι για άλλη μια φορά ακολουθήθηκε η μέθοδος του στρουθοκαμηλισμού. Όλοι έκαναν σαν να μην γράφτηκε ποτέ το άρθρο και κανένας δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Αντιδήμαρχος, Διευθυντής του σχολείου, Πρόεδροι των Συλλόγων Γονέων, Σχολική Επιτροπή… κανένας δεν πήρε θέση να απαντήσει στο δημοσίευμα και τις κατηγορίες του κόσμου. Η μόνη αντίδραση που είχα ήταν από τον Διευθυντή του Γυμνασίου Πύλης όταν πήγα (μετά την δημοσίευση του άρθρου) να ζητήσω μια απλή συστατική επιστολή για το μεταπτυχιακό του παιδιού μου και μόνο που δεν με έδιωξε από το σχολείο με κλωτσιές (πριν την δημοσίευση ήταν εγκάρδιος και φιλικός)…

Σας προτρέπω όλους λοιπόν, πολιτικούς και δημότες, να μάθετε να αποδίδετε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και να ρίχνετε τις ευθύνες σ’ αυτούς που τα κάνουν και όχι σ’ αυτόν που τα γράφει!

Advertisement